4/6 Reflector PLL-DLR

politiek

‘Blijf niet stil’

“Met vaccinpaspoorten en QR-codes digitaliseren we onze eigen dystopie, vindt Bart Nijman. ‘En de politici die dit in gang zetten? Hun geweten wordt gesust door de instemming van de massa. Of beter gezegd: door onze stilte.’
Covid-19 verdwijnt nooit meer, maar in de ivoren torens – zowel landelijk als Europees – menen ze een bureaucratische oplossing gevonden te hebben om het virus aan banden te leggen: vaccinpaspoorten. Op Europees niveau is er de Digital Green Pass, landelijk wil het demissionaire (!) kabinet een vaccinpaspoort voor binnenlandse bezigheden invoeren. Het is een voorstel waar elke vrijheidsminnende vezel in ons maatschappelijke lichaam zich tegen zou moeten verzetten. Hier zijn drie argumenten voor dat verzet: Pia Dijkstra, Kees van der Staaij en Hugo de Jonge.

Pia Dijkstra heeft een donorwet doorgedramd die bepaalt dat iedereen orgaandonor is, tenzij je actief aangeeft dat je dat niet wilt. Kees van der Staaij verlangt een abortusbedenktijd van vijf dagen voordat een vrouw zelf kan beschikken over haar eigen baarmoeder. En nu wil Hugo de Jonge sociale segregatie tot norm verheffen: vaccineren wordt niet afgedwongen, maar actief gestimuleerd door individuele overwegingen moreel te centraliseren vanuit de overheid. Straks kom je zonder negatief testbewijs of een QR-code die je BSN plus een vaccin combineren tot een groen vinkje niet meer binnen bij kroeg, sportkantine of cultureel evenement.

Alledrie maken van vrijheid een opt-out. Als je het grondrecht op lichamelijke integriteit wilt bewaren, moet je een actieve keuze maken om geen donor te zijn. Moet je naar een breinaald grijpen om die vijf dagen bedenktijd voor abortus te omzeilen. En moet je zorgen dat je nooit gevaccineerd wordt om te voorkomen dat je BSN aan een QR-code wordt gekoppeld, waarmee je naar kroeg, kantine of cultuurdinges kan.

Het afgelopen jaar hebben we diverse vrijheden ingeleverd om een ziekte in te dammen en daar is breed begrip voor. Maar wat geen politicus hardop durft te zeggen, is dat corona nooit meer weggaat. Wat ze wel willen, is iedereen doen geloven dat ze een oplossing hebben – in dezen in de vorm van vaccinpaspoorten. Maar daarmee maken ze de schending van grondrechten tot norm: ‘Als jij zo graag naar kroeg, museum of sportclub wil, moet je eerst ff een spuitje halen. Geen dwang hoor, je mag altijd buiten blijven staan.’

Ongetwijfeld denken ze oprecht dat ze het goede doen. We zijn geen dictatuur, het is geen complot, bespaar me je 5G-gelul. Maar ondertussen is de wortel die ons wordt voorgehouden wel de keuze tussen een beetje meer bewegingsvrijheid, in ruil voor een beetje minder individuele soevereiniteit. De QR-codes maken het des te enger: we digitaliseren onze eigen dystopie. En de politici die dit in gang zetten? Hun geweten wordt gesust door de instemming van de massa. Of beter gezegd: door hun stilte. Blijf niet stil. Schreeuw je hiertegen uit. Corona gaat namelijk nooit meer weg, en dat geldt voor de meeste politieke maatregelen ook.” Bart Nijman

Another view (282)

“Een draadje over een tendens in activistische en politiek actieve kringen die me zorgen baart.

CORTOON.NL

1/ Activisme heeft mijns inziens als doel de wereld inclusiever te maken, gelijke kansen creëren voor iedereen. Je kunt dat op vele verschillende manieren proberen te bereiken, vanuit verschillende achtergronden. Je kunt discussiëren over strategieën.

2/ Als activist ga je verbindingen aan om dingen te bereiken. Je zoekt mensen met overlappende doelstellingen. Je neemt deel aan de politiek om doelen te bereiken, en probeert politiek te ontregelen waar nodig om de politiek zelf aan de kaak te stellen.

3/ Activisme is daarmee a dirty job. Het gaat met vallen en opstaan. Niemand is heilig. Mensen maken soms verkeerde keuzes en inschattingen. Het is net het echte leven.

4/ Steeds vaker zie ik dat het aangaan van allianties onmogelijk wordt gemaakt omdat groepjes activisten hun identiteit en morele gelijk als in beton gegoten beschouwen, en alleen nog uit zijn op het “ontmaskeren” van tegenstanders die zich vermommen als medestanders.

5/ Elkaar scherp houden is ontzettend belangrijk, maar dat is iets anders dan isolement opzoeken in een groep die als enige gemene deler een vijandbeeld heeft dat groeit als een olievlek.

6/ Daarbij is de groep zelf ook niet veilig: er heerst een voortdurende dreiging “ontmaskerd” te worden als wolf in schaapskleren.

7/ “Leden” worden zo gedwongen connecties met mensen buiten de eigen bubbel te verbreken en kritiek binnen de eigen bubbel weg te slikken. Dat is gevaarlijke groepsdruk en vergroot polarisatie.

8/ Deze groepjes proberen te verhullen dat activisme uiteindelijk in wezen een eenzame bezigheid is. Ja: activisme biedt verbindingen die herkenning, steun en slagkracht bieden, maar geen enkele alliantie is heilig. Elke groep is een menselijk construct, en daarmee feilbaar.

9/ Je dient als individu te blijven nadenken. Wat wil JIJ bereiken? Hoe wil je dat doen? Hoe sta je tegenover anderen? Wat wil je wel of niet uitdragen? Welke rol wil je activisme geven in je dagelijks bestaan?

10/ Welke podia benut je wel en niet? Die vragen staan soms haaks op de groepsvorming die veilig lijkt.

11/ Zelf vind ik de volgende dingen belangrijk. 1. Ogen op de bal houden (en die ligt in de buitenwereld), 2. Mensen, verzoeken, incidenten en acties steeds van geval tot geval bekijken en beoordelen.

12/ Mensen zijn flexibel. Als ik zou geloven dat mensen óf trash zijn óf deugen, dan zou mijn activisme geen zin hebben.

13/ Het doet me daarom zeer wanneer activisme zich verliest in dogmatisme en blind vijandschap. Ik weet dat het van alle tijden en plaatsen is, maar het doet toch zeer. Daar ging dit draadje over. Nu weer verder met het stichten van een inclusieve communistische bio-heilstaat.

14/ Laatste toevoeging: dit draadje gaat over activisme in het algemeen, ik zie deze tendens in alle hoeken en gaten, op twitter en daarbuiten. Het is van alle tijden ook, maar daarmee niet minder pijnlijk, in mijn ogen.”

Source: Aafke Romeijn en GeenStijl

De zittende politicus

“Hij heeft nog nooit gedanst. Hij kent zijn doel.
Nog nooit is op zijn vale klerkensmoel
Zomaar een lach verschenen, maar die nacht,
Nadat de gek de nar had omgebracht,
Kroop hij zijn bed uit, glimmend van de pret,
En maakte hij onbespied een pirouette.
Dank, dank, riep hij, het monster is geveld.
Hij oefende het woord ‘geschokt’ voor morgen
En sliep als twintig ossen kunnen slapen.
Straks is hij, voor de camera, vol zorgen.
Natuurlijk is hij zwaar tegen geweld.
Daar klinkt verdomd weer zijn belegen lied.
Hij loopt op straat, ondragelijk rechtschapen,
En ziet nog steeds het echte monster niet.” – Gerrit Komrij. 10 mei 2002 (na de moord op Pim Fortuyn)

De lakmoesproef

“De lakmoesproef voor een goed functionerende multicultuur is de geloofsvrijheid. Multiculturalisme veronderstelt multireligiositeit, waarbij de vrijheid van religie automatisch en onvermijdelijk ook de vrijheid van geloofsafval impliceert. Geen waarlijke vrijheid van religie zonder de vrijheid níét te geloven.

PvdA’er hoogleraar Jos de Beus sprak over dit aspect van geloofsvrijheid essentiële woorden: ‘Ik wil één simpel punt maken: iedereen in Nederland moet kunnen geloven wat hij wil, en iedereen die wil stoppen moet dat vrij en veilig kunnen doen. Ik vind dat geen speeltje in handen van neoconservatieven.’ Bij deze basale observatie beginnen in dit land spijtig genoeg de problemen. Lang niet iedereen van islamitische achtergrond kan ‘vrij en veilig’ in het openbaar afstand nemen van zijn geloof.

Dit verhaal gaat niet over de achtergronden en motieven van de tirannieke bedreigers van afvallige moslims; het gaat over de opmerkelijke alliantie tussen deze bedreigers en een voorhoede van autochtone lelieblanke opiniemakers en publicisten. Het is verbazingwekkend, maar die alliantie bestaat. Zeg in dit land iets over de ‘ongelofelijke wreedheid’ van het Opperwezen genaamd de God van het Oude Testament en je oogst bij deze elite bewondering en lof. Noem in dit land Mohammed naar hedendaagse westerse maatstaven ‘een perverse man’, en een deel van diezelfde elite zegt dat je ‘doodeng’ bent en dat je het aan jezelf hebt te danken dat je de rest van je leven de strengst denkbare persoonsbeveiliging moet accepteren.

Nederlanders met een moslimachtergrond die, gesteld dat zij hun afvalligheid publiek maken, hopen op morele steun van de Nederlandse culturele elite, maken hardhandig kennis met de dubbele standaard die deze elite toepast op critici van christendom en critici van de islam. Een aanzienlijk deel van deze elite ziet voor de afvallige moslim het liefst een soort status aparte, waar minder vrijheden gelden dan voor degenen die van christen in atheïst zijn veranderd. De atheïst die de spot drijft met vermeende onzinnigheden in de Bijbel draagt bij aan onze zo gekoesterde pluriformiteit. De ex-moslim die de spot drijft met vermeende onzinnigheden in de Koran gooit een lont in een kruitvat. Vanuit die zienswijze worden er officieus maar dwingend aparte gedragsregels voor de ex-moslim opgesteld. Die apartheid is onder ons.” Joost Zwagerman – Hitler in de polder & Vrij van God

Morele blunder

“Niet degenen die het het meest verdienden werd asielstatus verleend, dat wil zeggen; straatarme vluchtelingen in kampen in de Congo, maar degenen die smokkelaars duizenden euro’s konden betalen voor een boottocht richting Griekenland. Waarna de reizigers, vooral mannen dus, door Nederlandse acteurs en andere idioten op Lesbos werden overladen met gratis bananen en tampons, en tranen met tuiten. En die tranen vloeiden niet omdat de hulpverleners de mensensmokkel stimuleerden en met de dag meer verdrinkingsdoden op hun geweten kregen, en zichzelf uit schuldgevoel de tranen in het gezicht sloegen, maar omdat ze dachten barmhartig te zijn, en hun menslievendheid zo’n overweldigende indruk maakte, op henzelf wel te verstaan.” – Jaap Plaisier

Source: http://politiek.tpo.nl/2017/02/15/toelaten-bootvluchtelingen-was-morele-en-politieke-blunder/

There are no shortcuts.

“Hoe jezelf immuun te maken voor een totalitaire mindset

Er zijn wereldwijd niet veel mensen, misschien een paar historici, psychologen en andere wetenschappers, die begrijpen en willen toegeven dat elk mens, waaronder zijzelf, een bewaker in een vernietigingskamp kan worden. Dit is een heel ongezellig begin van een column (dat al begon met de titel), maar dan is die zin maar uit de weg, als een schelle schoolbel op de vroege morgen.

Precies tot die conclusie kwam men in de afgelopen eeuw, soms pas na vijftien jaar lang non-stop nadenken en lezen (Solzhenitsyn, Dostojewski, Arendt, Huxley, Orwell): hoe was het mogelijk dat mensen elkaar -op zulke schaal- konden uitroeien en er zelfs van konden genieten?! Want normale mensen waren het, die bijvoorbeeld gevangenen met zware zakken vol zout heen en weer over het terrein van Auschwitz lieten lopen, nadat ze al uitgedroogd, oververhit en geestelijk kapot de treinen uit waren gekomen. Die aanblik was blijkbaar nog niet genoeg voor ze, de vernedering moest er nog overheen, net zo lang tot er geen waardigheid of sprankje hoop meer over was. Resentment of being, is de benaming hiervoor.

In het gezicht stompen
Nu iedereen in Amerika 1984 van George Orwell aan het herlezen is, is de totalitaire mindset (zoals die tot wasdom kwam onder Stalin, Hitler, Mao) weer terug van weggeweest, als ‘optie’. Veel mensen vragen zich af waar we op afkoersen, misschien wel dáárop, en dat is begrijpelijk. Anderen verdiepen zich minder en weten het zeker: Trump en de nazi’s die hem steunen verdienen het ‘in hun gezicht gestompt te worden’, zoals David Harbour, een Hollywoodacteur, onder luid applaus – in het bijzijn van kinderen- vanaf een podium scandeerde. “Yeeeeah!”, riep de zaal. Paul Verhoeven zei het ook bij DWDD: ‘Trump is Hitler’.

In de twee weken vanaf de inauguratie van de Amerikaanse president werden er op twitter 12.000 oproepen gedaan om hem te vermoorden. Een Iers tijdschrift, Village, had op de voorpagina het beeld van een schietschijf op het hoofd van Trump, met daaronder ‘Why Not’. Ook Duitse krant Die Zeit stelde een moord in het Witte Huis voor. Er worden inmiddels willekeurig mensen in elkaar geslagen, rechts-conservatieve denkers en artiesten worden geweerd uit universiteiten en andere publieke ruimtes, en op internet is met veel mankracht een hetze gaande tegen hate speech, rechtse hate speech wel te verstaan.

Read more

Het vijfpunten plan

Nationale Volksraad. De Tweede Kamer wordt vervangen door een rechtstreeks gekozen volksvertegenwoordiging. Per provincie worden tien afgevaardigden gekozen in de Nationale Volksraad, die 120 leden telt. Om disbalans te voorkomen wordt gekozen voor een gelijk aantal afgevaardigden per provincie.

Provinciale Kieslijst. De tien afgevaardigden per provincie worden gekozen via provinciale verkiezingen. Iedereen kan zich aanmelden voor de kieslijst die, laten we zeggen, uit 100 kandidaten bestaat. Deze kandidaten mogen geen strafblad hebben en moeten een toelatingsexamen afleggen. Dat kan makkelijk en objectief via een geavanceerd computerprogramma. Het toelatingsexamen dient als toetsing of kandidaten voldoende maatschappijkennis hebben. Wie slaagt komt op de kieslijst. Aanmelding voor de kieslijst gaat op volgorde van binnenkomst binnen een gestelde termijn. Medebepalend voor de diversiteit van de kieslijst is ook de maatschappelijke achtergrond. Vervolgens mogen de kandidaten hun eigen verkiezingscampagne voeren binnen gestelde financiële grenzen. De verkiezingen worden gedurende een aantal dagen via internet gehouden.

Regering. De gekozen Nationale Volksraad stelt de regering samen die bestaat uit gekwalificeerde professionals van buitenaf, zonder een partijverleden. Dus geen loyale partijtijgers meer die voor bewezen diensten minister of staatssecretaris mogen spelen. Tussentijds kunnen ministers en staatssecretarissen bij disfunctioneren ontslagen worden. Op gemeentelijk niveau zien we trouwens al dat wethouders van buitenaf als professionals worden ingehuurd. Zo nieuw is die gedachte dus niet.

Regeringsplan. Vervolgens gaat de aangestelde regering een regeringsplan schrijven waarbinnen objectief en proportioneel rekening gehouden wordt met de belangen van de samenleving. De Nationale Volksraad keurt het regeringsplan bij meerderheid goed, wijst het af of brengt veranderingen aan. Criteria zijn dus niet meer de vroegere partijpolitieke stokpaardjes, maar evenwichtige sociaal-economische wensen en noodzakelijkheden gevoed vanuit de samenleving. De regering legt verantwoording af aan de Volksraad.

Referendum. De neerbuigendheid waarmee de gevestigde politiek het volksreferendum benadert is ronduit stuitend. Het kenmerkt de belangen van de partijpolitiek die de burger als stoorzender ziet. In het nieuwe politieke stelsel zal voor fundamentele beslissingen het bindend volksreferendum bepalend zijn.

Bron: http://politiek.tpo.nl/column/tijd-nieuw-politiek-stelsel-vijf-punten/